2 Eylül 2007 Pazar

HİÇ...

Yattım ama uyuyamadım. Bu gece efkarlıyım. Kendimi çok yalnız hissettim. İçimi dökmek istedim. İlk defa böyle bir yazı yazıyorum,yani içimi aynen ,naklen döküyorum. Aynen değil, kalbimin burulmasını anlatamam ki ne kadar kelime kullansam. Canım çok sıkılıyor. Ağlamak istiyorum. Aslında gözlerim kapanıyor biliyor musunuz, ama uyumak istemiyorum. Kendimi "bütün suç bende" ruh halinde hissediyorum. Neden böyleyim ,böyleydim diyorum. Neden normal bir ergen, normal bir gençkız, normal bir eş, normal bir sevgili olamadım? Neden bütün gençliğim boşa gitti? Uyanmam neden bu kadar uzun sürdü? Neden bu kadar saf oldum, bu kadar korkak,bu kadar utangaç,bu kadar titiz,mükemmeliyetçi , bu kadar özgüvensiz? Neden bu kadar geç uyandım? Şimdi nerdeyse hepsi geçmişte kaldı çok uzak da olmayan. Ama geçen yıllar, yaşanmamışlıklar,telafi edilemeyecekler,gecikmişlikler... Bu gece biraz yanıyorum bunlara. Koca bir ömrü uyurgezer gibi geçirmek. Bana hiçbir şey söylemeyin. Tüm söyleyebileceklerinizi biliyorum. Çoğu doğru. Bu gece böyleyim ,sabah iyi olurum. Bu kadar efkar ve hesaplaşma da hakkım olsun .
Ama NEDEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN?

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Sana hiçbir şey söylemiyorum canım.Dök içini istediğin gibi özgürsün. sadece seni seviyoruz ve her zaman yanındayız unutma !