GEVEZELİK İŞTE !

Yazmak mı zor,ben mi tembelim? İkisi de olabilir.Ama bende bir şeye azim yok. Küçükken de zorlanırdım. Kabustu benim için yazmak(ve de konuşmak-yani konuşamamak-). Bir mektup bile yazamazdım. Kağıdın başına oturur saatlerce (pek de fazla abarttığım söylenemez gerçekten) düşünürdüm. Önce müsvedde yazardım, sonra bir de onu temize geçirirdim. Derslerde de öyle; bir kompozisyona başlayana kadar canım çıkardı. İlk cümle ne zor çıkardı. Haliyle şimdiye kadar bunları aştım(hemen hemen(!)). İşin sırrını çözdüm sayılır: Çok fazla düşünmeyeceksin. Aklına gelenleri yazacaksın hiçbir kaygı gütmeden ,rahatça... ( Mükemmel olmak zorunda değilsin!) Sonra bir cümle başka bir cümleyi, bir fikir başka bir fikri getiriyor işte ve sonunda toparlıyorsun.

Şimdi niye bu kadar gevezelik yaptım? Birincisi, yazmak istedim bir şeyler ,ama ne yazacağımı bilemedim. Ben de eski yöntemimi kullanayım dedim. Bir ucundan başla söze,gerisi gelir. İkincisi ,bu laf salatasını mazur göstermek için anlattım bunları.

Burasını bana hediye eden canım arkadaşım kızıyor bana niye yazmıyorum diye.Yaz diyor,içinden geldiği gibi . Gün içinde yaşadıklarını vs vs vs . Evet , ama ne yazabilirim ki! O kadar dar bir hayatım var ki! Belediye otobüsüne bile binmiyorum. Şimdi de kendi kendime konuşuyorum, ki bu son zamanlarda çok fazla yaptığım bir şey ! Malum,yalnızlık !

İşte böyle sevgili blogum (!) :) :)

( -Ya bu da çok boş oldu di mi?Ana fikri bile yok yazının (!)

-Neyse,ben anlıyorum kendimi. Yine yalnız hissettim kendimi! :)

- Ha , bir de yapmam gereken ama yapmak istemediğim bir sürü iş var,onlardan kaçıyorum aslında. Ben bilmem mi kendimi (!)

-Bak, hala burdayım!

-Ben artık gideyim,iş güç ...)